Dyskusja w temacie rozdania Quentina w 2015.

Na swoim blogu Monika ‘Auraya’ Czyżowicz odnosi się do spotkania quentinowego na Coperniconie 2015, kiedy obecnie członkowie i członkinie kapituły dyskutowali o zeszłorocznych pracach. Mi się od autorki oberwało.

[sekterarz kapituły] […] Zmieszał mnie i mój scenariusz z błotem, w dodatku się tym chełpiąc i pozując na mega autorytet.

Odpowiadam tutaj, bo na blogu Aurai się nie da – w komentarzach jest limit znaków.

Nie mam w zwyczaju owijać w bawełnę więc nie oszukujmy się – moja ówczesna wypowiedź mogła zabrzmieć oschle i mieć efekt taki jak zimny prysznic. Jeżeli autorce jest z tego powodu przykro, to przepraszam, a w ramach przeprosin chciałem opowiedzieć historyjkę:

Dawno temu sam pierwszy raz startowałem w Quentinie. Spisałem swój, jak sądziłem, najlepszy scenariusz, którym zamierzałem podbić serca ówczesnej kapituły – „Shane on you, brothers!”. Byłem z niego naprawdę dumny, namówiłem brata, żeby zrobił do niego jakieś sztumskie ilustracje, sam poprzerabiałem jakieś mapki itp.

Oczywiście nie wygrałem, a w dodatku w komentarzach kapituły przeczytałem, że mój scenariusz to naszpikowana mechaniką strzelanka, która kończy się zanim zacznie się coś naprawdę ciekawego. I to od nie byle kogo, bo od Joanny Szaleniec, której (jej i jej męża) scenariusze z przyjemnością czytałem w ówczesnych Magiach i Mieczach.

Mogłem się tym zniechęcić i nigdy już niczego nie napisać. Ale wziąłem się w garść, przeanalizowałem uwagi kapituły, napisałem kolejny scenariusz i rok później triumfowałem.

Także tego samego życzę Aurai – nie poddawania się i zdobycia tego jakże przyjemnego fandomowego wyróżnienia, jakim jest nagroda Quentina. W końcu nadal czekamy na pierwszą polską graczkę w gry fabularne, która tego dokona.