W tym odcinku fedorowej kampanii musimy zdecydować jaką obierzemy drogę na północ, przez Davokar rozdzierany konfliktem dwóch klanów. Będzie też porada dla graczy i wspominka o Blades in the Dark.

Bóstwa, bestie, wodzowie, giganci, kochanki i Matka Natura – MG: Fedor

Drużyna:

• Beata: Zafira Seldonio – magistra Ordo Magicus, przewodzi wyprawie
• Kasia: Freya Ydessa – zmiennokształtna czarownica, coraz potężniejsza
• Dawid: Bjorn – wojownik o ponurej przeszłości oczyszczony przez moc Priosa
• ja: Erdogai Igła – sługa Priosa, włócznik, kronikarz; bękart łowczego Orsena

W poprzednim odcinku:

Opuściwszy Przyczółek Płomienia drużyna prowadzona przez Karoharkę Aulivię kroczy przez Davokar. Coś strasznego zdarzyło się na ziemiach Karoharów i wszyscy o tym wiemy. Wpadamy w zasadzkę – wrogami okazują się odmienieni – ostatni z klanu Jezydów. W walce stajemy ramię w ramię z poselstwem Karoharów, ale nie wszystkich udaje nam się uratować.

Przed tą sesją kupiłem kolejny (drugi) poziom Steadfast (po tym jak Fedor przypomniał, że pozwala kupować 1 poziom zdolności na raz). Teraz Erdogai okaże się częściowo odporny na próby magicznego omamienia jego woli i zmysłów.

Beata i Kasia kupowały jakieś magiczne moce, Dawid chyba znowu chomikuje pedeki.

Sesję zaczęliśmy od pochowania poległego w walce Karohara imieniem Trzywięzy. Sprawdziłem moje notatki z poprzedniej sesji i nie zanotowałem tego, że ktoś ważny zginął, więc zakładam, że nie było to stawką naszej walki z poprzedniego spotkania, może nawet Trzywięzy zginął zanim przemieściliśmy się do zaatakowanego obozowiska Karoharów.

1. Pogrzeb Trzywięzego. Opłakuje go jego druh w podróży – Ponury. Stojący z boku Brarek płonie gniewem, Aulivia zaciska nerwowo zęby. Nieobeznanej w miejscowych zwyczajach Zafirze niemal udaje się popełnić gafę, ale powstrzymuje ją Freya, która rzuca na grób garść ziemi przyłączając się do obrzędu.
2. Bjorn bada trupy plugawych bestii i zrzuca je do dziury w ziemi. Zafira leczy Freyę. Erdogai oczyszcza rękę z czarnej mazi. Próbuje ją zbadać, ale nie dowiaduje się wiele. Widać, że jest trochę w szoku po walce, gdy poddaje się próbom leczenia go dokonywanym przez Zafirę.

Fedor nie wspominał o tym, że moja dłoń pod koniec poprzedniej sesji uwięzła w mazi (krytyczna porażka przy przerzucie, auć), więc wziąłem sprawy we własne ręce i powiedziałem, że maź zmieniła kolor mojej skóry. Zobaczymy, może urodzi się z tego jakaś scena.

Nie udał się test badania mazi, więc wiele się nie dowiedziałem. Dawid potem dopytywał się, czy jest palna, Fedor odparł, że nie. Na to Dawid: „Szkoda, bo zrobiłbym z niej smarowidło i potem miał płonący miecz.” Z tej wymiany zdań wysnuwam taką radę dla graczy:

• Jeżeli chcecie coś osiągnąć, to od razu stawiajcie jasno, do czego mają prowadzić Wasze pytania. Myślę, że gdyby Dawid od razu spytał, czy z mazi dałoby się uzyskać płonący miecz, to Fedor by się zgodził, bo brzmiało to fajnie.

W scenie po walce odgrywałem też, że Erdogai jest w szoku – w efekcie nie oponowałem, gdy leczyła go Zafira – nie czas był teraz na kolejne spięcia między tymi postaciami.

3. Rozmawiamy z Karoharami. Ich nowym wodzem jest niejaki Bethod, wredny typ, z którym najwyraźniej kosę ma Brarek. Dowiadujemy się, że odrodzeni (?) Jezydzi przejęli jeden z grodów Karoharów – Grodgor i teraz Bethod prowadzi ze stolicy (Melimy) armię (6000 osób), by ich wygubić.

Wróg jest jednak potężny czarną magią i nie wiadomo, czy to wystarczy. Trzywiązy szedł z misją/prośbą o pomoc do burmistrza Nightpitcha z Ostowego Grodu (czyżby jakiś stary pakt?). Teraz nie żyje i jego misję musi kontynuować Ponury (jasne jest, że słabo się do tego nadaje).

Ponury rysuje mapę – będziemy musieli zdecydować jak iść przez objęte wojną ziemie. Brarek mimo swej niechęci do Bethoda mówi, że powinniśmy dostać jego pozwolenie na przejście. On sam nie zamierza pokazywać się Bethodowi (wygląda na to, że walczył z jego synem i został wygnany) – ruszy na południe z Ponurym. Zafira rozsądnie podpowiada im, by po drodze zgarnęli ze sobą Zehta, który został w Przyczółku Płomienia.

Zafira zachęca też Aulivię, by poszła z nami; kusi obietnicą przekazania poprzez nią wiedzy magicznej – jednego z czarów, które mogą pomóc Karoharom w walce z Jezydami. Dziewczyna pójdzie, ale mówi, że w końcu się odłączy, bo chce wrócić do wojsk Bethoda.

Potem miało się okazać, że Trzywiązy nie był zwolennikiem wodza Bethoda (lecz jego poprzednika) i jego misja do Ostowego Grodu była samowolką. Ja pomyślałem sobie, że może nawet desperacką samowolką – Karoharowie są przecież ostatecznie wrodzy Ambryjczykom. Nie mogą im wybaczyć zniszczenia… Jezydów właśnie (którzy teraz najwyraźniej wrócili ze zmarłych by zemścić się na swych nielojalnych pobratymcach). A może jest w tym drugie dno i Ambryjczycy pokonali Jezydów po tym, jak Karoharowie zdradzili Nightpitchowi jakiś ich sekret? Raczej się o tym nie przekonamy, bo Ponury poszedł na południe, a my na północ.

Podobało mi się też to, co ujawnione fakty mówiły o związku Przyczółka Płomienia i Karoharów. Brarek był wygnańcem z klanu po tym jak wdał się w jakieś przepychanki (nie chciał zdradzić szczegółów) z synem wodza. Czyli to, co widzieliśmy w Przyczółku – że Karoharowie i osadnicy żyją obok siebie – było prawdą tylko dla małej grupki, którą swój własny klan… przegnał? A czy osadnicy nie byli z kolei taką przegnaną grupką Ambryjczyków? Z tej perspektywy wyrysowała mi się paralela między postaciami Nalameja i Brarka.

Natomiast nie za bardzo podobało mi się jak próbowaliśmy rozgrywać Aulivię. Moja postać ma u niej przecież do wymuszenia dług za wygrany pojedynek opowieści, którego dziewczyna jeszcze nie spłaciła. Więc moim zdaniem nie trzeba było jej niczego oferować, tylko ów dług wyegzekwować. Drugą sesję czekam, żeby rozegrać tę scenę (na poprzedniej okazało się, że Karoharowie i tak idą tam, gdzie my, więc nie było sensu marnować ruchu). Jak tak dalej pójdzie, to się z Aulivią rozłączymy i się ten potencjał zmarnuje.

4. Długo dyskutujemy, którą drogą iść na północ ku wodogrzmotom (i Dolinie Cieni). Są trzy możliwości:

• otoczyć okolice Grodgoru od zachodu, przez Czarną Wyspę na rzece i potem przez ziemie elfów
• iść ziemiami, przez które przeszła (?) armia Karoharów, co może skutkować spotkaniem z rzeczoną armią
• ostrożnie otoczyć ziemie Karoharów od wschodu i dojść do magicznych ruin – ale by być niezauważonymi musimy iść wolno

Zafira proponuje, żeby opłacić przejście przez ziemie Karoharów za pomocą wiedzy magicznej – nauczyć Karoharów zaklęcia. Sugeruje drogę numer 2.

Freyę kusi tajemnicza Czarna Wyspa – jest za opcją numer 1. Wiedźma obawia się, że jeżeli przyjdzie jej spotkać się z wojskami Bethoda (droga nr 2), wódz zmusi ją, by pomogła Karoharom (którzy nie dysponują zbyt dużą ilością wiedzących).

Bjorn zgadza się z Zafirą – upatruje w przekazaniu Karoharom czaru sposobu na to, by wykorzystać ich do rozprawienia się z Jezydami. W końcu gdyby Jezydowie pokonali Karoharów, uderzą na południe, ku Ambrii, by kontynuować swą zemstę. Z drugiej strony on sam wolałby iść drogą wschodnią, nr 3.

Erdogai ścina się z Bjornem. Wytyka mu, że nie walczył na froncie, a szedł w tylnej straży księcia Kohinoora, brata królowej. Wrogom (jakimi ostatecznie są Karoharowie) nie należy przekazywać żadnej wiedzy. Młody mędrzec-wannabe mówi, że powinniśmy ominąć wojnę Karoharów, gdyż nie jest to nasza walka. Sugeruje drogę numer trzy. Tak naprawdę kuszą go potencjalne skarby w ruinach.

Bohaterowie rozmawiają też o prawach sukcesji u Karoharów, a także o tym, że ich misja ma wielką stawkę. Zafira zdradza, że Elionara, która okazała się nie być naszym wrogiem, zdradziła jej, że Mroczni Panowie mogą powrócić. Erdogaj nie chce w to uwierzyć. Dyskusja przedłuża się.

W Erdogaju narasta irytacja – jeżeli czarownica naprawdę dowodzi, niech pokaże swoją siłę i podejmie decyzję. W końcu Zafira decyduje, by iść środkową drogą. Nie decyzja, którą podjąłby Erdogai, ale taka, którą sługa Priosa docenia. On sam też nie zważałby na opinie innych i decydowałby zgodnie z własnym uznaniem. Prios w końcu sprzyja silnym.

Dyskusja o drodze na północ trwała ładną chwilę. Zwaliliśmy decyzję na Zafirę, ale ona nie chciała decydować wbrew reszcie. Reszta była tak zgodna, że w pewnym momencie wydawało się, że każde proponuje inną drogę (potem okazało się, że w sumie Bjorn i Erdogaj gadzają się co do drogi nr 3).

Aż mi się przypomniał taki stary artykuł Ignacego Trzewiczka – „Jesienna Gawęda: O wyborach„, gdzie trzewik opisuje sytuację, gdzie gracze na sesji 4 godziny kłócą się o coś, a prowadzący bardzo się nie odzywa. Wybory są ważne, ale ważniejsze są konsekwencje, więc nie ma co za bardzo rozwlekać tych scen wyboru – niech w końcu zapadnie decyzja co dalej i jedziemy, tu się naprawdę zaczyna to, co ciekawe.

Myśląc o tym na sesji doszedłem (zagadnięty przez Fedora) do sceny introspekcji Erdogaja z jego opinią na obraz spraw, tak jak to pokazałem w ostatnim akapicie opisu sesji, powyżej. Chyba fajnie wyszło.

Tak naprawdę jednak jako graczowi było mi wszystko jedno, dokąd pójdziemy. Drogę 3 wybierałem patrząc na motywację mojej postaci (Erdogai chce się wzbogacić, by zmienić swój status społeczny; ruiny = skarby). Ta scena mogłaby być o wiele mocniejsza, gdybyśmy wcześniej coś więcej wiedzieli o Czarnej Wyspie i starożytnych ruinach (Kolumnach Haganora). A tak było jasne, że Fedor coś przygotował o wodzu Bethodzie i jego armii (i niejasne, czy przygotował o pozostałych, bo po co miałby iść w taką nadmiarowość).

Podobało mi się, że Beata wspomniała o spotkaniu Zafiry z Elionarą. Wcześniej wiedział o nim tylko Bjorn, teraz także Erdogai i Freja. Zafira nie wspomniała jednak o okropnej perspektywie dla królowej Koryntii, jeżeli nasza misja się nie powiedzie. Myślę, że to mi się przyda na kolejnej sesji i okręcę wokół tego jakąś scenę. Do tematu otwierania wątków dla innych graczy zaraz wrócimy.

5. Ponury i Brarek odchodzą. Na pożegnanie Freya daje Brarkowi do zrozumienia, że coś z ich znajomości mogło być, czym go niezmiernie zasmuca. Czarne jest serce wiedźmy, która zwiodła chłopaka, wykorzystała go do własnych celów, a teraz porzuca grając na jego nadziejach.

Erdogai zaczepia Brarka. Wiedząc, że ten udaje się na południe daje chłopakowi symbol Priosa, który dotychczas nosił na piersi. „Pokaż go, gdy będziesz w prawdziwych tarapatach, a on cię ochroni.” Żegna się z nim wylewnie.

Zanim odejdziemy Bjorn bada szczelinę w ziemi. Wydaje się być świeża. Jakie jeszcze moce posiadają zmartwychwstali Jezydowie?

Jak się potem okazało scena pożegnania Freyi i Brarka wyszła tak okrutnie trochę przypadkowo. Kasia spytała Fedora „będziemy jeszcze obozować, zanim oni wyruszą?” a gdy padłą odpowiedź, że nie, to wyszło jak wyszło. (Można by tutaj dać taką samą uwagę jak przy pytaniu o płonący miecz.)

Nam się to bardzo podobało, mi szczególnie, bo pasowało do tej zimnej złej Freyi, którą znaliśmy (jako gracze) choćby ze sceny na bagnach (kiedy użyła córki młynarza jako wabika na splugawionego jelenia – tę scenę wielokrotnie wspominaliśmy na tej sesji).

Potem ja zagrałem rozstanie z Brarkiem, które wyszło inaczej niż się spodziewałem. Planowałem na odchodne wypytać go o to, co zaszło w kręgu ze świętym ogniem Priosa. Chciałem to wykorzystać w związku z reakcją Erdogaja na Freyę leczoną czarnym dymem, którą pokażę pewnie na następnej sesji. Moje plany spaliły na panewce, bo Kasia zwróciła uwagę, że moja postać nic nie wie o jej rytuale.

Wycofałem się z wypytywania Brarka (możliwe, że pomieszałem wiedzę gracza i postaci, nie byłem pewien na sesji), ale powiem, że mega mi się to nie spodobało. Niczego tak nie hejtuję we wspólnym graniu jak zamykania wątków, a już szczególnie, jeżeli te wątki trwają już od dłuższego czasu. Jak mam grać z innymi postaciami, jeżeli gracze tworzą wokół nich fabularny tunel? Dlatego na tej sesji podobało mi się, że Beata otwarła dla Erdogaja wątek jej spotkania z Elionarą i nie podobało to, że Kasia zamknęła wątek rytuału.

Tutaj mała dygresja. Są tacy goście, którzy tylko prowadzą, sam byłem takim etatowym Mistrzem Gry. Ale żeby być naprawdę dobrym prowadzącym to warto też grać, żeby zobaczyć rozgrywkę z tej perspektywy. Po tej sesji naszło mnie spostrzeżenie, że sam w swojej (równolegle rozgrywanej) kampanii Gwiezdnych Wojen (może kiedyś spiszę z niej raporty) też mam u jednej z postaci taki wątek, który można by uwolnić dla reszty graczy – kto wie co ciekawego wymyślą w związku z nim? Od razu dopisałem to do planu następnej sesji. Tajemnice są po to, by je w końcu ujawniać.

Ostatecznie scena wyszła dość ironicznie – daję symbol wiary temu, który pomógł w zgaszeniu świętego ognia. (Choć z drugiej strony – on próbował uratować święty ogień, więc może teraz postanowi odpokutować bóstwu, które pomógł urazić.) A nie wspomniałem nawet o przypadkowym wątku gejowskim, kiedy powiedziałem, że Erdogaj klepie Brarka po tyłku na odchodne (taki kop na szczęście, nie?).

6. Odchodzimy, ale nie daleko. Nadchodzi noc, czas obozować. Bjorn wykopuje nieckę w ziemi. A Freya zmienia się w wielką niedźwiedzicę, bo ogrzać wszystkich. Leczymy się i zapadamy w odżywczy sen.

7. W trakcie podróży każdy ma kilka chwil dla siebie.

• Zafira wykorzystując (niezbyt chętną) Freyę pracuje nad sposobem przekazania Karoharom czaru odkrywania iluzji.
• Vanoya łapie młodego chłopaka z małej wioski, by dowiedzieć się o tym, co się dzieje na naszej drodze, ale obchodzi się z nim dziwnie troskliwie.
• Freya znika na długie godziny, zmienia się w niedźwiedzicę i pożera miejscową faunę.
• Bjorn uczy się o zwyczajach Karoharów, o ich wodzach – khalach.
• Erdogai w tajemnicy przed wszystkimi przerabia przeklęte strzały z symbarskiego grobowca na bełty do Złej Wróżby.
• Freya wyprawia się poza obóz i wraca z dzikim kotem. Wiele wskazuje na to, że odnalazła swego chowańca. Psy zabrane z Ostowego Grodu źle znoszą obecność nowego stwora w kompanii.

Pomysł Kasi, by zmienić się w niedźwiedzicę i ogrzać wszystkich został przyjęty z powszechnym entuzjazmem :-) Był to naprawdę super pomysł i świetne fabularne wykorzystanie mocy shapeshift.

Potem Fedor powiedział, że każdy ma prawo opowiedzieć scenę z podróży, która coś mówi o jego postaci. Zafira miała bardzo fajną scenę tworzenia zrozumiałego dla Karoharów wzorca zaklęcia, ja ze swoich wielu scen postanowiłem rozegrać tę z magicznymi strzałami.

Pamiętam, że podczas przerwy technicznej na sesji Beata powiedziała, że mogłaby od razu rozegrać ze trzy takie sceny i ja miałem tak samo. Planowałem jeszcze scenę z Freyą i scenę z Vanoyą. Tej ostatniej nie wiem, czy nie skreślę, a scenę z Freyą pewnie odpalę na następnej sesji.

Trochę niezbalansowanie to w końcu wyszło, bo Fedor nie słyszał tej uwagi i w końcu skończyło się na tym, że Kasia zagrała dwie sceny, a my po jednej. Ale do pomysłu scen inicjowanych przez graczy pewnie jeszcze wrócimy, bo nam się spodobało (u mnie w kampanii SW też nieźle się to sprawdza jako wypełniacz sesji i sposób aktywizacji graczy).

Ja sam zjebałem też trochę swoją scenę. Powiedziałem, że siadam z dala od innych postaci i niby czytam księgi, stroniąc nawet od Aulivii. Fedor powiedział, że Aulivia się nawróciła i chce, bym nauczył ją czytać, ale ja miałem w głowie inny cel tej sceny i zignorowałem to, marnując ciekawą szansę rozwoju postaci dla młodej wolnej kobiety. Well, shit happens.

W związku z chowańcem Freyi pojawił się też poważny problem z psami, ale pomyślałem, że jeszcze zatrzymam je przy sobie. Może wymyślę dla nich jakąś moc (jak sugerowała Beata) lub wykorzystam je w wątku Erdogai vs Freya (w końcu te psy sprowadziła do kompanii Freya). Zobaczymy.

8. Być może przez towarzyszące nam psy nadziewamy się na tylną straż (?) armii Bethoda. Aulivia mówi nam, byśmy nie próbowali oszustwa i ukrywania się. Słuchamy tej rady.

Zafira wychodzi naprzeciw dowódcy – okazuje się nim być prawdziwy gigant – syn Bethoda, Laugrot. Równie wielki co tępy woj zdaje się być początkowo wrogi, ale po chwili jasnym jest, że cwana i grzeczna czarodziejka wpadła mu w oko. Sadza ją na swego konia i rusza do obozu, a my chcąc nie chcąc idziemy za nim.

W obozie budzimy niemałe zainteresowanie. Metalowa zbroja Bjorna to coś, co Karoharowie widują z rzadka. Groźny kot Freyi też ściąga na siebie spojrzenia wielu. Ten drugi od razu staje się zarzewiem kłopotów. Karoharowie otaczają go. Freya mówi, żeby odstąpili (sekunduje jej Erdogai i psy), ale dopiero słowa Laugrota uspokajają wojowników. Chyba Freya ma u niego teraz dług.

Tak jak napisałem w tytule decyzja o obraniu drogi na północ była punktem zwrotnym tej sekcji kampanii. Gdybyśmy zdecydowali inaczej, to wątki wojny między Karoharami a odrodzonymi Jezydami mogłyby odsunąć się na czas po naszej wizycie w Dolinie Cieni. A może jeszcze później – ja jako Erdogai wykładałem Bjornowi, że najlepiej byłoby wrócić na południe przez znane już drużynie z pierwszych sesji ziemie klanu Voivod. Także od razu widać było konsekwencje naszego wyboru.

W grach RPG najlepsze są jednak momenty synergii, kiedy konsekwencje decyzji graczy, werdykty kości i błyskotliwe uwagi łączą się tworząc kapitalne sceny. Tak było w tym wypadku.

Kiedy Zafira stanęła przeciwko Laugrotowi Fedor opisał go jako niechętnego obcym. Beata rzucała 2k20 i wybierała niższy z wyników. Wypadły jej dwie (zwyczajne) skuchy, ale dzięki fedorowej zasadzie domowej za pedeka przerzuciła jedną z kości i nagle jeb! Krytyczny sukces. Dawid to zobaczył i mówi: „Teraz to się chyba w tobie zakocha.” I się zaczęło. W efekcie tego spektakularnego sukcesu Zafira stałą się zakładniczką swego własnego wyboru, by spotykać się z Karoharami. Dalszą cześć sesji zdominowały maślane spojrzenia giganta.

9. Wizyta u Bethoda. Wódz jest niższy i cwańszy od swego synalka. Widać, że rozpoznaje Aulivię, ale nie zwraca się do niej. Rozmawia z Zafirą i pyta co tu robimy.

Czarodziejka zdradza, że idziemy do Wodogrzmotów. Jako cenę za puszczenie nas przez ziemie Karoharów oferuje naukę zaklęcia.

Ale wódz woli, byśmy walczyli z nimi i zdobyli Czarną Wyspę (źródło czarnej magii Jezydów?). Zafira oponuje – zależy nam przecież na szybkim marszu. Naciska na wodza i ten daje się przekonać – co prawda nie da nam eskorty, ale pozwoli pójść na północ. Pozostaje zapłacić cenę – przekazać wiedzę wiedźmom Karoharów.

10. Przedstawicielka wiedźm pokazuje, że czarna magia nie jest mocną stroną Karoharów. Yswil jest młoda i zadufana w sobie – gdzie tam jej do naszych Freyi czy Zafiry. W dodatku nie jest przekonana co do współpracy. Wygląda na to, że nauka jej czaru zajmie co najmniej 3 dni. Sęk w tym, że dostaliśmy czas do wieczora następnego dnia. Czyżbyśmy ostatecznie musieli i tak wyruszyć z Karoharami?

Tutaj chciałbym zwrócić Waszą uwagę na pewne rozwiązanie, nad którym sam myślałem w kontekście Wstęgi 5, a które znalazłem w grze, którą ostatnio zaczęliśmy testować – w Blades in the Dark Johna Harpera (to ten gość od znanego i lubianego Lady Blackbird). Otóż rzadko kiedy mamy w grach fabularnych sytuację, by zasady pochylały się nad tym, że sytuacje konfliktu są różne. Sceny mają bardzo wiele wariantów w zależności od tego ile postać ryzykuje i ile może osiągnąć.

W Nożach w Mroku przed każdym testem ustalamy sytuację (kontrolowana, ryzykowna, desperacka) i efekty (ograniczone, zwykłe, wielkie). Dzięki temu jasne jest, co można w danym teście osiągnąć i co się stawia na szali. Trzeba się do tego troszkę przyzwyczaić (teraz przed każdym testem trzeba te dwa parametry wprost ustalić), ale ogólnie wydaje mi się to bardzo eleganckim rozwiązaniem (które przy okazji przez swoją transparentność pozwala kontrolować wiarygodność współgraczom).

W Symbaroum nie ma takich zasad i to moim zdaniem przekłada się na sztuczność takich jednorazowych testów jak ten, którym Zafira przekonała wodza. Niby przybywamy do gości, niby wiadomo było, że będą nas chcieli wciągnąć w swoją wojenkę, a tu dups – jeden test i „spoko, w sumie możecie iść, no problemo”. Inaczej by to wyglądało, gdyby to był test w ryzykownej sytuacji z ograniczonymi efektami. (To samo odnosi się do mojej uwagi odnośnie sceny 7 w sesji 11 – pocieszania Nalameja.)

Zresztą w końcu pojawiły się dodatkowe komplikacje w postaci Yswil i chyba wyjdzie na to, że i tak będziemy zmuszeni przynajmniej z początku pójść do walki z Karoharami.

11. Widząc zgromadzoną armię Erdogai rozmawia z Bjornem. To nie przelewki. Karoharowie będą walczyć na serio. Czyżby Zafira miała jednak rację mówiąc o kontrataku Czarnych Władców? Młody włócznik patrzy teraz na to co wie o śmierci swego ojca w innym świetle. On jako pierwszy stawiał czoła temu splugawieniu. Poległ, ale w dobrej sprawie. Teraz Erdogai może kontynuować jego dzieło.

12. Po spotkaniu z Zafirą przychodzi czas na targi wodza z Freyą. Na osobności przebiegły Karohar oferuje wiedźmie stanowisko jelethy klanu Karohar – pierwszej między wiedźmami.

Freya jednak odmawia. Zdradza wodzowi, że ma już tajemną misję od sabatu wiedźm z płaskowyżu Karvosti. Wódz rozumie, ale kusi dalej – jeżeli Freya nie zechce tej posady teraz potem będzie za późno – zdobędzie ją Yswil. „Ona jest niedoświadczona” – myśli Freya – „zginie, a wtedy ja powróciwszy dopnę swego i przejmę jej miejsce.” Ale może w najbliższych godzinach zmieni jeszcze zdanie?

Ta sesja była punktem zwrotnym nie tylko dla kampanii, ale też dla mojej postaci. Usłyszawszy jako gracz o chorobie królowej pomyślałem, że być może jest cień szansy, by powrócić do pomysłu na kierunek kampanii, jaki porzuciłem razem z Rageorem – na to by drużyna była przeciwko królowej Korynthii i jej ostatecznym celem było zabicie splugawionej przez siły Panów Ciemności władczyni. Myślę, że ładnie skomponowałoby się to, z młodym włócznikiem, który odkrywa, że społeczeństwo Ambrii jest jego (bękarta) wrogiem.

Miałem przygotowanych kilka scen robiących pod to grunt (np. rozmowę z Vanoyą), ale na tej sesji doszedłem do wniosku, że to czcze życzenia. Kampania skręca ku konfliktowi w Davokarze, powrót do Ambrii jest niepewny, a Dawid nie podchwycił mych sugestii odnośnie zmiany punktu widzenia Bjorna/Skera Vyrkira.

Postanowiłem zatem wrócić do oryginalnej koncepcji z synem Orsena i jego schedą. To, że Erdogai mylnie odczytał szczegóły odnośnie śmierci jego ojca dobrze pasuje do mojego stylu gry ciążącego ku ponurym rozstrzygnięciom. Teraz młodzieńcowi wydaje się, że walka z Czarnymi Władcami i ich agentami (którymi pewnie są odrodzeni Jezydzi) jest jego obowiązkiem – kontynuowaniem dzieła ojca. A więc wracam do świętego wojownika, a porzucam przyziemnego Erdogaja, który myślał o zarobku i poprawie statusu społecznego.

Jednocześnie jednak pisząc ten raport nie mogę się oprzeć wrażeniu, że wybierając taką a nie inną, nieco kameralną postać – bękarta łowczego – zapędziłem się w kozi róg. Spójrzmy jak wygląda obecnie sytuacja postaci w drużynie. Zarówno Zafira jak i Freya mają szansę grać o wysokie stawki. Natomiast pozbawiony Duszogryza Bjorn i drugoplanowy Erdogai – już niekoniecznie. Wraz ze zmianą skali gry z mikro na makro te dwie postacie przeszły do tła. Ich perypetie będą ważne dla nich, ale dla całości obrazu – już niekoniecznie. I zaczyna mi to przeszkadzać.

Jeżeli tak jak ja jesteście etatowymi prowadzącymi pewnie wiecie, o czym mówię. Lubicie prowadzić, bo lubicie nadawać ton. Kontrolować potencjalne kierunki wydarzeń. Możecie pograć chwilę w drugoplanowych rolach, ale do czasu.

Pamiętam taką sytuację z mojej kampanii w Odludziu, kiedy Sting porzucił swoją postać, gdy odebrałem (w wyniku werdyktów mechaniki, ale jednak) jej magiczny artefakt i zaczął czuć, że wiele już nie wskóra. Ja jeszcze nie porzucam Erdogaja, ale jak zginie, nie będę bardzo płakał.

Kierując się tym podejściem zachęcałem też po sesji Kasię, by jednak przyjęła ofertę Bethoda. Jeżeli już poszliśmy w ten klimat walk klanów, to grajmy w nim pierwsze skrzypce. Ja już od dłuższego czasu gram pod Freyę (przypominam, że Erdogai ma ją za niemal świętą, na co rzuca cień scena z leczącą ją czarną magią), więc chętnie popłynę z tym nurtem coś sobie szmącąc. Myślę też, że ciekawie wyglądałyby perspektywy, gdyby Zafira dalej grała kartą „zakochany Laugrot”. Bezprecedensowa rola magistry – żony wodza Karoharów jest o krok ;-)

—

Tym razem z braku czasu (i ponieważ grałem w tym tygodniu erpegowy maraton – 3 sesje dzień po dniu, ta była ostatnia) nie przygotowałem sobie fabularnej karty postaci. Ale na sesji naszkicowałem sobie jej nową, jednostronicową wersję, także może wrócę do tego pomysłu następnym razem.

—

W perspektywie mamy działania wojenne – może jakieś oblężonko? Czy dowiemy się jakie to sekretne zadanie ma Freya? Czy Zafira wywinie się z miłosnych objęć Laugrota? Przyjmuję zakłady XD i do zobaczyska w kolejnym raporcie.