– Mój Pan miał umowę z Twoim Panem – przypomina sahuagińska kapłanka. – Ten, Który Woła z Otchłani wypełnił swoją cześć umowy. Zawarł sojusz z czartem i smoczycą z Avernusa w imieniu demona. Zesłał sztorm na Nieśmiertelnego. Towarzysze Nieśmiertelnego nie żyją.

– Sojusz tak, ale śmierć nie, śmierć nie – odpowiada lodowy olbrzym. – Jeden tylko padł, reszta wstała. Oni wszyscy muszą zginąć. Wszyscy poza Nieśmiertelnym. Nieśmiertelny ma być sam. To mój smok zdobył Trójząb. Nie oddam darmo. Nie darmo.

– Ten, Który Woła z Otchłani jest niecierpliwy! Sheyruushk zbyt długo musiało ukrywać się w Stygii. Nasi przodkowie znaleźli ochronę przed smokami i gigantami, zawierając pakt z Asmodeuszem. Pan Piekieł użyczył nam swe ziemie. Ale czas naszych wrogów właśnie przemija. Nastał czas powrotu Króla! Przejdzie w zwycięskim orszaku przez Oko Diabła dzierżąc Królewski Trójząb!

– Musi czekać. Mój pan też czekał. Czekał na śmierć Thryma i się doczekał. Kto czeka ten doczeka.

– O nie, pomiocie Kostchietchiego. Łowczyni Laaqueela nie będzie dłużej stać tutaj z założonymi rękami. Łowczyni Laaqueela wyrusza na polowanie. Dopadnę ich na górze. Wyrżnę jeden po drugim. I przyprowadzę ci Nieśmiertelnego!

– Miałaś czekać. Masz przynętę. Przyjdą ratować. Nie potrzebna? Zabić?

– Nie, ona należy do mnie. Ja zadecyduję o jej losie.

Laaqueela ocenia Oshallę jako naiwną, ale wciąż groźna. Nie, nie zachowa ją przy życiu tylko dlatego, że służy temu samemu Panu. Oshalla wykonała już swe zadania, przypłynęła tu z Trójzębem. Ale może jeszcze okazać się użyteczna. Sztorm-Baba potrafi kontrolować sztorm. Mogłaby zniszczyć te budowę jednym czarem. Nie, ona musi żyć. Na wypadek, gdyby olbrzym dalej nie chciał oddać Trójzębu.

Nahir Whitepeak jest siny z zimna. Z pokładu sterowca spogląda na to miejsce znikające w oddali, w którym toczyła się potyczka ze smokiem. Wspomina moment, w którym padł rażony zionięciem smoka. Wspomina głos, który usłyszał gdy umarł poprzednim razem i teraz usłyszał go znów.

– Ach, wracasz do mnie. Myślałeś, że wskrzeszenia będą za darmo, przyjacielu?

Czego to demonisko chce od krasnoluda? – myśli sobie Nahir. Tego jeszcze nie wie, ale dar nieśmiertelności, który otrzymał od demona ma swoją cenę. I jeszcze tylko kilka razy umrze, a będzie musiał ją zapłacić co do grosza.

Wrota Baldura. Kilka tygodni wcześniej. Farouk Hamaad oraz Thavius Kreeg.

– Kim ty jesteś? – wykrzykuje zaskoczony, niemłody, niemal łysy i otyły mężczyzna. – Jak się tu dostałeś? Straż! Straż!

– Och, uspokój się Kreeg, kultyści cię nie usłyszą – odpowiada białowłosy czarodziej. – To kiedyś był mój dom. Jesteśmy tylko ty i ja. I czart.

– Ale jak… jak mnie znalazłeś? I kimże u diabła jesteś?

– Do dzisiaj nazywano mnie Pająk. Teraz poznajesz? To ja użyłem cię, by pozbyć się Ravengarda. Choć jakie ma to znaczenie teraz, gdy przestałem już wykonywać polecenia mojej matki…

– Ach tak, zdrada! Twoja matka wie o tym?

– Nie i ona wkrótce podzieli twój los.

– Zrobiłem co chcieliście, łajdaki! Nigdy nie powinienem wam zaufać. Zrobiłem to tylko po to, by ratować Elturel! Słyszysz! Zło zawsze zostanie ukarane! Przeklinam cię nikczemna kreaturo!

– Ratować Elturel? Ciekawie rozumiesz pojęcie ‚ratować’. Ale mnie też ostatnio ktoś uratował. I tak jak ty była gotowa bratać się z czartem, by to zrobić. Ale jest bardziej prze-widząca niż ty. Zamierzam jej podziękować za uratowanie mnie. Wskakuj do swojego pokoiku Kreeg. Od teraz jesteś moim więźniem. Ty i ta tarcza.

Valraun jest też wściekły z powodu Dragicy. Dotychczasowa sojuszniczka ośmieliła się zbuntować, a przede wszystkim odwrócić się od Tiamat. Powinna zostać przykładnie ukarana śmiercią. Tymczasem umknęła mu. I jego oddział to widział. Widział drugi raz porażkę swego dowódcy.

Ale radość Eriki z fatalnej sytuacji smoka nie trwa długo. Dostrzega związane ciało swego męża. Wisi rozpięte na wozie bojowym niczym ofiara pająka w pajęczynie lin. Nie żyje.

Ale śmierć Farouka to za mało. Valraun musi teraz coś udowodnić. Ogłasza swoim żołnierzom, że poleci teraz i zaatakuje sterowiec Dragicy. A potem znów i znów. Nim dotrze do Svardborg, zdobędzie Dar Isendrauga. I choć Valraun nie jest prorokiem, ta ‚przepowiednia’ ziści się.

Tymczasem na pokładzie sterowca załoganci zastanawiaj się gdzie ich towarzyszka. Erika nie powiedziała nikomu, że leci wiwerną na zwiad. Nahir i Serafin opierają się oburtę sterowca, wpatrują się w horyzont i zastanawiają się czy kiedykolwiek jeszcze ją zobaczą.

– Obawiam się, że poleciała na darmo – obstawia krasnolud. – Farouk nie żyje, a jego dusza koniec końców i tak trafi do Mahadiego. Słyszałeś o nim? Imię to wymiawiam w trwogą. Zesłaliśmy go do piekła. Siedzi tam i przygotowuje się na powitanie nas.

Nahir opowiada Serafinowi o tym co się stało we Żmijowej Przeprawie. Wówczas Erika zawarła pakt z rakszasą Mahadim. Oddała mu swoją duszę w zamian za duszę Farouka. Jak widać, na darmo. Teraz Mahadi posiądzie dusze obu kochanków.

– Najgorsze nie są demony z którymi walczymy, ale te z którymi się układamy – podsumowuje Serafin.

Tymczasem Erika powraca i ostrzega przed atakiem smoka. W ostaniej chwili ukrywają się za jedną zaspą na lodowych pustkowiach. Smok odlatuje z niczym.

Polana Córy Lodowego Olbrzyma

Smok atakuje także kolejnej nocy. To niebieski smok, w jego naturze leży powolne wykańczanie wroga, nasycanie się jego agonią. Zaatakuje więc nie raz, całą swoją mocą. Będzie atakował po trochu, kąsał, aż wróg powoli wykrwawi się.

Lecz awanturnicy są przygotowani na taką taktykę wroga. Nie będą co noc patrzec jak on powoli niszczy ich statek. Wykończą go tu i teraz. Chcą zaskoczyć smoka i nie pozwolić mu uciec, po tym gdy ten zionie i zeche odlecieć. Nakładają truciznę paraliżującą na ostrze wielkiego harpuna.

Niestety. Smok unika strzału. Sam wystrzeliwuje piorun w stronę sterowca, po czym zamierza odlecieć. Erika wskakuje na wiwernę i goni go! Wygląda to na samobójstwo, ale ma dwa asy w rękawie.

Pierwszy jej atut to magia światłości. Erika przypomniała sobie kroniki Candlekeep. Opisano tam porażkę Valrauna. Pokonano go magią radiacji. I teraz smok mocno obrywa, jest ciężko ranny!

Drugi jej atut to Dar Isendrauga, który posiada. Smok nie może jej zabić, gdyż dar rozmowy z Tiamat na zawsze przepadnie. Erika lecąc prosto na smoka wie, że nie może zginąć.

Tyle że smok nie zamierza ją zabijać. Obala ją i porywa. Następnie nakłada na nią maskę, która zdejmuje z niej dar. Potem sam ją wkłada. Tym sposobem Valraun wreszcie może usłyszeć głos swej Pani. Zaś nieprzytomną Eriką każe przywiązać obok ciała jej męża. O tak, zamierza jeszcze sobie popatrzeć na jej katorgę.

Bohaterowie gonią smoka. Dostrzegają go na Polanie Córy Lodowego Olbrzyma. Z daleka widzą też jak na drugim końcu lodowca w stronę Svardborg wędruje olbrzymka prowadząca na łańcuchach tuzin niewolników. Wielkoludka dostrzega smoka i sterowiec, ale również ignoruje ich.

Valraun jest zaskoczony akcją ratowniczą Nahira i Serafina. Nie spodziewał się, że są na tyle śmiali, by zaatakować go, gdy jest wraz z całym swym oddziałem. To będzie wielki dzień jego zwycięstwa!

Tyle że nie. Bohaterowie spuszczają mu łomot. Co więcej, zmuszczają jego żołdaków do poddania się. Ledwo żywy smok umyka. Udaje się odbić Farouka.

Nahir kładzie rękę na ramieniu Eriki.

– To czego dokonałaś to było dlatego, że wierzysz w możliwość przeciągnięcia Farouka na stronę dobra.

Bohaterowie stają przed wyborem czy gonić smoka czy zostać i przejąć jego oddział. Czwórka hobgoblinów i trójka koboldów jest gotowa wrócić pod dowództwo Dragicy, ale nie zostawią swej machiny bojowej. A ta jest za duża i za cieżka, by dało się ją zabrać sterowcem. Erika wpada na pomysł, by wymontować z niej miotacz ognia. Tyle że to potrwa. W tym czasie smok zregeneruje zdrowie. Wówczas na nic cały ich dotychczasowy wysiłek, by go ciężko zranić. Dlatego decydują się zostawić na razie tą hołotę i ich machinę z zamiarem wrócenia po nich. Sami lecą tropem smoczyska.

Dopadają go w ruinach dawnej strażnicy gigantów lodowych. Przyparty do muru próbuje negocjować swą wolność.

– Po co tu przyszłaś, Gaulir? – V. nazywa Erikę po imieniu w smoczym.

– Przybyłam po to, co mi odebrałeś.

– By to działało ja muszę cierpieć – odpowiada smok. – I cierpię upokorzenie.

– Ja też cierpię. Zabiłeś mi męża.

– Oddam ci ten dar. Będzie na ciebie czekał w Svardborg zaklęty w skorupie jaja Isendrauga. A teraz pozwolisz mi odlecieć. Jeżeli zginę, dar
Tiamat zginie wraz ze mną. Nigdy nie odzyskasz mocy.

– Może mamy wspólny cel? Po co idziesz do Svardborg?

– Po to czego chce ode mnie Tiamat – odpowiada bestia. – Po koronę. Jaka decyzja? To trwa zbyt długo! Co ty knujesz?

Młot Nahira pozbawia go złudzeń. Krasnolud zachodzi go z drugiej strony. Smoczysko pada martwe. Dar Isendrauga przepada na zawsze. Zaś bohaterowie mają już dwóch śmiertelnych wrogów w Avernusie – rakszasę Mahadiego i smoczycę Tiamat.

– No bracie, jeden zero dla ciebie, ale biały będzie mój – mówi Dragica. – A on liczy się podwójnie.

Dragica wyrywa smocze serce i chowa do skrzyni. Nahir zabiera łuskę. Erika róg. Wracają po hobgobliny i koboldy. Przemontowują miotacz ognia z machiny na sterowiec. Odlatują w stronę Svardborg.

Bohaterowie wcześniej w Undercity przehandlowali boski młot Matalotok za możliwość przywołania wsparcia z piekła. Zawarali kontrakt z Princepsem Kovikiem iż on weźmiee młot, ale przyzwany zjawi się i wspomoże ich w walce ze smokiem.

Erika postanawia wykorzystać zwój przywołania z Avernusa do czego innego. Przyzywa szurniętego elfa Wielkiego Szura (Smiler the Defiler), dawnego harfiarza i barda, który tuła się po Avernusie. To on wcześniej wyposażył Erikę w świetlistą oręż, dzięki któemu pokonała Valrauna. Prosi go o wskrzeszenie męża. W zamian podarowuje mu smoczy róg.

– O, martwy smok? Widzę, że moje kulki promykówki przydały się. Ale pamiętajcie, by nie zużywać wszystkich. W Avernusie światło ratuje życie. Bez nich możecie się na zawsze zgubić. A ja was nie odnajdę. Ja straciłem stulecia, gdy raz zabłądziłem.

– Matalotok znów wpadł w niepowołane ręce – oznajmia mu Nahir. – Starałeś się przynieść go we właściwe miejsce, ale niestety teraz mają go diabły.

– A co z jego prawowitym właścicielem, tym gigantem?

– Zgładziliśmy go. Jam to nie chwaląc się uczynił – odpowiada Serafin.

– Lodowe giganty to złe istoty. Słusznie postąpiliście. Ale wtedy pomyślałem, że lepiej by młot trafił znów do ich rąk, niż dzierżył go lord demonów. W takim razie gdzie jest teraz ten młot?

– Wiesz jakie figle potrafi płatać los. Oddaliśmy go Princepsowi Kovikowi.

– To będzie w piekle bardzo cenna informacja. Czy mogę jej użyć? Poinformuje o tym Zariel. Przekażę jej, że wiem to od was. Już raz jej o was zaśpiewałem. Ale widzę, że zmieniliście kompana. Co robi z wami pół-niebianin? Czego tutaj szukasz Aasimarze?

– Moja droga także prowadzi do piekieł, tam skąd przybywasz istoto. Muszę odnaleźć Nasciusa, ostatniego z celestiańskich generałów wiernych Zariel.

– Słyszałem opowieść, że przy dawnej Zariel byli sami generałowie wywodzący się z rasy ludzkej, ale był jeden jedyny niebianin. Ponoć pojmano go. Jest więziony, a klucze do jego celi porozrzucano w różnych miejscach piekła. Dowiem się dla was gdzie.

– Przekaż Zariel, że Valraun już nie służy Tiamat – mówi Erika. – A  razem z nim przepadł Dar Isendrauga. Tiamat chciała utworzyć wrota do Avernusa na Wzgórzu obok Wrót Baldura.

– W takim razie ktoś jeszcze we Wrotach Baldura musiał pomagać Tiamat. Spróbujcie się dowiedzieć kto. Zariel wynagrodzi was za każdy dowód przeciw Tiamat, który jej dostarczycie.

– Czy powinniśmy być wynagradzani przez Zariel? – Serafin zawiesza pytanie w próźni.

Farouk otwiera oczy i widzi Erikę.

– Zawsze to samo. Umieram, a ty mnie ożywiasz.

– Ja go trzymam czy ty? – Serafin podwija rękawy. We dwójkę z Nahirem obijają mu pysk. Gdy mdleje, paladyn nakłada na niego ręce i powtarzają to. Przez niego prawie zginęła Liara. Przez niego prawie zginęło miasto.

– Możecie mnie zabijać ile wam się podoba, Erika i tak mnie wskrzesi – wykrzykuje nim znów zemdleje.

Gdy w końcu zostawiają go w spokoju, staje przed nim Erika.

– Złego glinę mamy za sobą – mówi posiniaczony Farouk. – Czas na dobrego?

– Po co ci ta korona? – pierwsze o co pyta Erika.

– Korona była mi potrzebna dopóki mogliśmy zawrzeć sojusz z Tiamat. Teraz to już bez znaczenia. Nie tylko mnie uratowaliście życie. Prawda jest taka, że również Dragica zawdzięcza wam ratunek. Bo Valraun odebrałby jej dar Tiamat i zabił.

– Valraun jest juz tylko kupą rozkładającego się mięsa.

– Skoro nie możemy już wytresować smoka, możemy zrobić użytek z jego serca. To potężny artefakt.

– Chyba musisz mi powiedzieć więcej o swojej przeszłości i tożsamości.

– Robię wszystko, by do niej nie wracać.

– Wiesz jak to jest z rodziną – mówi Nahir. – Albo musisz ich zabić albo przekabacić na swoją stronę.

– Wybieram opcję numer jeden. Chcę ich zabić.

– Pomożemy ci w pozbyciu się twojej mrocznej przeszłości. Jak wrócimy z tych mroźnych pustkowii.

– Jak to? Chyba nie zamierzacie zostawać tu dłużej? Na co jeszcze czekamy?

– Po pierwsze, zostaliśmy przeklęci przez Thryma i musimy tę klątwę zdjąć. Po drugie, nie wiemy gdzie jest Thavius Kreeg. To wie elfka porwana przez Glazhaela. Po trzecie, szukamy klucza do celi Solara. Po czwarte, Dragica przysięgła zabić smoka.

– Wiem gdzie jest Kreeg. Przecież to ja go uwięziłem. Powiem wam pod warunkiem, że pomożecie mi zabić moich braci kultystów.

– A dlaczego mielibyśmy tego nie zrobić? Za ich sprawą miasto pogrążyło się w chaosie. Gdzie tkwi haczyk?

– Nigdzie. Po prostu wiem jak będzie. Ja wam teraz pomogę, a wy wypniecie się na mnie. Thavius Kreeg i te wasze sprawy okażą się jak zwykle najważniejsze. A ja zostanę sam, skazany na dalsze życie ze świadomością, że oni żyją.

– Chcesz znowu oberwać?

– Dobrze, już dobrze. Uwięziłem Kreega i tarczęę w demisferze w podziemiach Willi Vanthampur. Po tym jak Jingfei ukradła tarczę i zaniosła Montaronowi, byłem z nim dogadany. Miał mi ją przekazać. Ale Jingfei mnie załatwiła. A potem zjawiliście się wy. Uznałem, że sami ją odzyskacie. Nie chciałem być nic dłużny Zhentarimczykowi. Wtedy Kreeg nie ubiegł i zabrał Montaronowi tarczę. Dopadłem go w domu mojej matki. Niestety matka nie wpuści mnie tam.

– A co z koroną? Co jeżeli trafi w szpony smoka?

– Ach, korona ze Svardborg. Naprawdę nazywa się Iskrą Strażnika Kuźni (Forgekeeper’s Spark), gdyż korona w rzeczywistości jest smoczym ogniem. Tysiące lat temu giganty wykradły Praiskrę smokom. Przywódca gigantów, który zdobył ogień, wykuł w nim swój młot, Matalotok. Nazywał się Thrym i tak został półbogiem gigantów. Iskra jest niezwykle silną esencją żywiołu. Tak potężny element w zetknięciu żywiołem Fey mógłby uczynić wyrwę w naszej przestrzeni. Powstałyby wrota do Avernusa. Tiamat uwolniłaby się. A Wrota podzieliłyby los Elturel.

– A mając koronę można całkiem odwrócić reakcję? Zneutralizować bieguny i zamknąć przejścia do innych światów? Przywrócić Wzgórze Wrotom?

– Tak, ale czy musimy zbawiać cały świat?

– Chyba musicie go znowu obić – wskazuje na męża Erika.

Bohaterowie docierają do Svardborg. Ale nie tylko oni. Nad górą krąży już biały smok. Jednak z jakiegoś powodu jeszcze nie zaatakował. Wyraźnie na coś lub na kogoś czeka.